اول: عبادت
پیغمبر (ص)
عبادت پیغمبر (ص) هم استثنایی بود. نماز شب که بر پیغمبر واجب بوده و
خدا از او خواست که «نِصْفه اوانقص منه الا قلیلا» که نیمی از شب یا
اندکی کمتر از آن را قرآن و نماز بخواند. خداوند در قرآن می‌فرماید:
«ان ربک یعلم أنک تقوم ادنی من ثلثی اللیل و نصفه و ثلثه و طائفة من
الذین معک» (مزمّل 20).
حضرت علی (ع) در یکی از جنگها می‌گوید که همه خوابیده بودند اما
پیغمبر مشغول عبادت بود «لقدر أیتنا و ما فینا قائم الا رسول الله ص
تحت الشجرة یصلّی و یبکی حتی اصبح».
در میان ما تنها کسی که ایستاده و زیر یک درخت نماز می‌خواند و تا صبح
گریه می‌کرد، پیامبر بود. ابوذر هم که خود آیتی در زهد و عبادت بود
می‌گوید: «صلیت مع النبی فی بعض اللیل فقام یصلی فقمت معه حتی جعلت
اضرب رأسی الجُدُرات من طول صلاته».
یک شبی با آن حضرت نماز می‌خواندم، آن قدر ایستاد و نماز خواند که من
خسته شده سرم را به دیوار گذاشتم. همین نماز شب بود که پیامبر را به
مقام محمود، یعنی مقام شفاعت رساند و این سفارش حق تعالی بود که «و من
اللیل فتهجد به نافلة لک عسی أن یبعثک مقاما محمودا».
نافله شب را به جای آر باشد که خداوند تو را به مقام محمود برساند.
