۱۸
تیر
۹۲
شاید کمتر مسلمانی را بتوان یافت که ادعّا کند: من آرزوی شب زنده‌داری
و مناجات با خدا را ندارم. اگر در طول عمرش، حتّی یک شب هم، این توفیق
عظیم را نیافته، اما این آرزو هرگز از دلش بیرون نرفته است.
آنهایی که اهل مطالعه و یا شرکت در جلسات مذهبی هستند، همواره خوانده و
یا شنیده‌اند که شب زنده داری و راز و نیاز با آفریدگار بی‌همتا، نشأت
و حلاوتی پایدار دارد. امّا بسیاری از آنها نیز این توفیق معنوی را
نیافته و یا کمتر یافته‌اند. راستی علّت این محرومیّت بزرگ در چیست؟
